Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Απενοχοποίησε τη δυσκολία σου


 Γράφει ο Δημήτρης Φλαμούρης,  BSc in Psychology, University of East London MSc, PhD in Finance, City University of London

Περνάς μια δύσκολη φάση. Η ζωή σου φαίνεται ένας Γολγοθάς. «Τι νόημα έχει;» σκέφτεσαι. «Δεν την παλεύω άλλο. Δεν αντέχω, σου λέω» λες στους φίλους σου. Κι όμως συνεχίζεις. Λίγες μέρες ακόμα. Λίγους μήνες ακόμα. Λίγα χρόνια ακόμα. Τι περιμένεις; Σε τι ελπίζεις; Ίσως το έχεις ξαναζήσει αυτό. Ξέρεις που πηγαίνει. Κι όμως επιμένεις. Ταυτόχρονα κατηγορείς τον εαυτό σου. «Γιατί το κάνω αυτό σε μένα; Είμαι άχρηστη/ος. Πότε θα τα παρατήσω όλα; Πότε θα σηκωθώ να φύγω να ησυχάσω; Θεέ μου, τι άλλο πρέπει να μου συμβεί για να καταλάβω;»
Αυτό που παραβλέπεις, όμως, είναι ότι δεν μπορείς να φύγεις. Δεν είναι στο χέρι σου. Όχι ακόμα. Όχι μέχρι να πιάσεις πάτο. Κάτι σου δίνει η κατάσταση την οποία υπομένεις. Με κάποιον τρόπο τρέφεται ο ψυχισμός σου μέσα σε όλο αυτόν τον πόνο. Όσο κι αν δε σου βγάζει νόημα. Όσο και αν επαναστατείς στην ιδέα, ένα ασυνείδητο, βαθύτερο κομμάτι σου αρέσκεται να υποφέρει με αυτόν τον τρόπο. Ο συνειδητός σου εαυτός, η σκέψη σου, επαναστατεί. Θέλει να αλλάξει αυτό που ζεις. Στην άνιση αυτή μάχη, όμως, πάντα θα νικάει το ασυνείδητο. Τόσο ισχυρό είναι. Είναι το λογισμικό σου. Σε ελέγχει δεν το ελέγχεις.
Νομίζει ότι είναι καλά εκεί που είσαι και αν φύγεις έχεις κάτι να χάσεις. Να φύγεις να πας που; Στο άγνωστο; Σίγουρα η επίπονη κατάσταση που ζεις έχει κάτι το βαθιά γνώριμο. Έχει κάτι που το ασυνείδητό σου αναγνωρίζει και το οποίο ξέρει να διαχειρίζεται. Ο φόβος του αγνώστου είναι ένας κυρίαρχος φόβος του ανθρώπου. Η αδράνεια είναι ίσως η μεγαλύτερη κινητοποιός μας δύναμη. Η ασφάλεια του γνώριμου ορίζει τις πράξεις μας.
Γι’ αυτό το λόγο δεν είναι στο χέρι σου να φύγεις. Όσο κι αν είσαι σίγουρος ότι το θέλεις. Όχι μέχρι να πιάσεις πάτο. Όχι μέχρι να νιώσεις ότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Όχι μέχρι η εξαθλίωση που σου προκαλεί η κατάσταση να γίνει μεγαλύτερη από την ασφάλεια που σου παρέχει. Γιατί όταν βρεθείς στο απόλυτο μηδέν, τότε αυτό που σε κρατούσε δέσμιο δεν έχει πλέον ισχύ επάνω σου. Στο μηδέν ελευθερώνεσαι από το γάντζο του γνώριμου. Στο μηδέν δεν ρισκάρεις τίποτα. Μπορείς απλά να προχωρήσεις. Χωρίς βαρίδια.
Μη σε κατηγορείς, λοιπόν, αν τώρα υποφέρεις. Αυτές είναι οι δυνάμεις σου αυτή τη στιγμή. Δεν πειράζει. Μην κάνεις πιο δύσκολη την κατάσταση επικρίνοντάς σε. Αρκετά τραβάς όπως έχει. Μην το κάνεις χειρότερο. Να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή κάνεις το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Τώρα όμως παλεύεις με κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα. Παλεύεις με ολόκληρη τη ζωή σου και την ταυτότητά σου. Αναγνώρισε την πολυπλοκότητα και το βάθος της εσωτερικής σου πάλης. Παρηγόρησε τον εαυτό σου για όσα υπομένει. Πες του: «Ξέρω ότι περνάς δύσκολα. Ίσως και να είναι απαραίτητο. Έχεις πολλά στο μυαλό σου. Δεν πειράζει».
Κάποιοι μπορεί να βρουν δυνάμεις και να κάνουν αυτό που τους ταλαιπωρεί συνειδητό, με τη βοήθεια ενός ειδικού και έτσι να το νικήσουν. Κάποιοι άλλοι με τη δύναμη της θέλησης, καταφέρνουν να κάνουν το επόμενο βήμα. Μπράβο τους! Εμείς οι υπόλοιποι, όμως, χρειάζεται να πιάσουμε πάτο πρωτού πετάξουμε τα βάρη που κουβαλάμε. Είναι μέρος της διαδικασίας. Απλά δε γίνεται αλλιώς. Και τότε σαν ελατήρια, συμπιεσμένα στον έσχατο βαθμό, θα μετατρέψουμε την πίεση που έχουμε εσωτερικεύσει σε απίστευτη ορμή και θα εκτοξευτούμε σε νέα ύψη!
Ίσως, βέβαια, να μη γίνει σήμερα. Δεν πειράζει…


 Το άρθρο αυτό είναι αναδημοσίευση από το  http://enallaktikidrasi.com/2016/11/apenoxopoihse-duskolia/
με την άδεια του συγγραφέα.

Σοφία Μπάμπου

Διαιτολόγος Διατροφολόγος