Γράφει ο αξιοθαύμαστος Σπύρος Ζαρογιάννης-Δευτεροετής φοιτητής του Τμήματος Επιστήμης Διαιτολογίας και Διατροφής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Από τη ματιά του πάσχοντα Διαιτολόγου…
Αρχικά θα ήθελα να συστηθώ. Ονομάζομαι
Ζαρογιάννης Σπύρος , γεννηθείς το 1994 , μεγαλωμένος στη μικρή πόλη των
Γρεβενών Μακεδονίας . Είμαι δευτεροετής φοιτητής του Τμήματος Επιστήμης
Διαιτολογίας και Διατροφής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το πιο
σημαντικό … γνωρίζω εκ των έσω την πάθηση. Διαγνώστηκα με Σακχαρώδη Διαβήτη
τύπου 1 σε ηλικία 13 ετών μετά από χαρακτηριστικά καμπανάκια που υποδήλωναν ότι
κάτι δεν πηγαίνει όπως θα έπρεπε.
Από τότε και στο εξής συμπορεύομαι με αυτό το
απλό και ταυτόχρονα τόσο σύνθετο και ενδιαφέρον «θέμα» όπως μου αρέσει να το
αποκαλώ. Η πρωταρχική ιδέα που παραμένει αναλλοίωτη μέχρι και σήμερα ήταν
ξεκάθαρη. Μου τέθηκε μια αποστολή που είχε ως στόχο την αντιμετώπιση ενός
προβλήματος υγείας που θα με συνόδευε για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Τις πρώτες
μέρες το είδα από τη σκοπιά ενός παιχνιδιού που δεν επέλεξα αλλά με
ανάγκασαν να παίξω. Όπως γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν έρθει σε αντίστοιχη
θέση, είναι ένα περίεργο συναίσθημα το οποίο σε γεμίζει με μια ανησυχία και
ανασφάλεια απροσδιόριστης έντασης. Πρωτόγνωρα συναισθήματα για κάποιον που
βρίσκεται από το πουθενά σε μια τέτοιου είδους κατάσταση, πόσο μάλλον για ένα
έφηβο.
Στην αρχή ήταν δύσκολο, κακά τα ψέματα. Το πιο
περίπλοκο κομμάτι θα έλεγα ήταν η κατανόηση και όχι τόσο η αποδοχή αυτής της
κατάστασης. Όσο περνούσε ο καιρός , μέρα με τη μέρα , προσαρμοζόμουν στον
καινούργιο τρόπο ζωής ανακαλύπτοντας όλο και περισσότερες πτυχές τις ασθένειας.
Ο φόβος αντικαταστάθηκε από δίψα για ζωή και οι «αναποδιές» που κατά διαστήματα
προέκυπταν ήταν το κίνητρο για να συνεχίσω. Πληθώρα αθλητικών δραστηριοτήτων
λάμβανε χώρα στην καθημερινότητα, μετατρέποντας τον περιορισμό διαιτητικής
φύσης σε μια ξεθωριασμένη σκέψη.
Η ενασχόληση με τη διατροφή ήταν ένα κομμάτι
που εντάχθηκε στη ζωή μου που με το πέρας του χρόνου έγινε και κομμάτι του
εαυτού μου. Αυτή η τεράστιου βεληνεκούς και συνεχόμενης ανάπτυξης επιστήμη ήταν
και συνεχίζει να είναι σύμμαχός μου, σύμμαχος όλων μας. Με μικρές αλλαγές στη
διατροφή μας, παρατηρούνται όχι μόνο μικρότερες τιμές στα μηχανάκια μέτρησης
αλλά και μια ευεξία και διαύγεια με μόνη πηγή το καθημερινό μας πιάτο. Είναι
απίστευτο πως μια ισορροπημένη και προσεγμένη διατροφή χωρίς περιορισμούς έχει
τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Ένας συνδυασμός καλού αλλά και νόστιμου φαγητού είναι
ένας στόχος εύκολα επιτεύξιμος με μόνο περιορισμό τη φαντασία και τη διάθεσή
μας. Κατάλαβα πως τίποτα, μα τίποτα όμως, δεν απαγορεύεται εφόσον
τηρείται το μέτρο, στα πλαίσια φυσικά του δυνατού.
Αντιλήφθηκα ότι με οδηγό την υπομονή και τη
θέληση ο άνθρωπος καταφέρνει πολλά . Πολύ περισσότερα από ότι θα φανταζόταν
ποτέ. Ο Διαβήτης δεν είναι απλά ένα πρόβλημα που πρέπει να κατευθύνεται από
οδηγίες. Αντιθέτως ο καθένας από εμάς θα πρέπει να τον εισάγει , εφόσον
εισαχθεί, με καλοσύνη, αγάπη και πάνω απ’ όλα χιούμορ και όχι απέχθεια
και μίσος. Πρέπει να νιώθουμε χαρά για αυτόν για να μπορέσει να μας κάνει και
αυτός χαρούμενους. Η αντιμετώπισή του είναι στο χέρι μας γιατί μη ξεχνάτε , μας
κάνει να εκτιμάμε πράγματα τα οποία τα θεωρούσαμε δεδομένα και να χαιρόμαστε με
ακόμη περισσότερα. Κλείνοντας θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια άποψη η οποία
με καθοδηγεί από την έναρξη αυτού του μεγάλου, πανέμορφου αγώνα. Νιώθουμε
περήφανοι με αυτό που έχουμε για να νιώσουν περηφάνια και οι υπόλοιποι για
εμάς. Άμα η ντροπή κυριαρχήσει, τότε θα πρέπει να αναμένουμε ανάλογη
αντιμετώπιση.
(Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο: https://www.kartadiaviti.gr/Articles/ArticleDetails/131 και επαναδημοσιεύεται στο ehappyhealth.blogspot.gr κατόπιν άδειας του συγγραφέα)
